Mijn naam is Debbie Hoeks, wonend in en werkzaam vanuit Best. Ik woon hier samen met mijn man, onze dochter en onze zoon.
Oorspronkelijk ben ik opgeleid als logopedist. Later heb ik de Master Special Educational Needs (gericht op auditieve en communicatieve beperkingen) afgerond. Tevens heb ik mij bekwaamd in Pedagogisch tact en Loopbaanbegeleiding en coaching van jongeren in het onderwijs.
Ik ben ruim 17 jaar met plezier werkzaam geweest binnen het Voortgezet Speciaal Onderwijs (cluster 2) met jongeren waarbij horen, verwerken en communiceren niet vanzelfsprekend verloopt. Hier is mijn passie ontstaan en verder ontwikkeld om iets te kunnen betekenen voor deze mensen; mensen die volop willen leven en verbinden, maar waarvoor dit niet zo eenvoudig is om allerlei redenen en oorzaken.
In het onderwijs kwam ik steeds vaker tot de conclusie dat ik mensen (kinderen, jongeren en jongvolwassenen) graag wilde begeleiden in de volle breedte van het dagelijkse leven. Binnen de schoolse setting zie je maar een klein deel van iemands persoonlijkheid en ontwikkeling. Niet zelden geven ouders aan dat er zo’n groot verschil bestaat tussen de schoolse situatie en de thuissituatie. Daarbij zag ik jongeren op school uitvallen, zelfs binnen het speciaal onderwijs. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid om op zoek te gaan naar antwoorden; een andere manier van kijken en begeleiden.
Op dat moment kwam ik in aanraking met de Loekemijermethode, autisme en gehechtheid. Hier leerde ik om naar gedragingen van mensen met autisme te kijken vanuit de gehechtheidsontwikkeling. Hier had ik nog nooit bij stil gestaan en ik kan wel zeggen dat er voor mij toen een wereld open ging. Het paste ook helemaal bij hetgeen ik in de ontwikkeling van mijn eigen kinderen had opgemerkt: gedragingen die zij lieten zien op jonge leeftijd, kwamen overeen met bepaalde gedragingen die ik nog steeds zag bij jongeren met autisme waarmee ik werkte op school. Waren deze gedragingen dan wel zo ‘vreemd’? Het antwoord was ‘nee, deze zijn passend binnen de ontwikkelingsfase van de gehechtheid.’
Door gedragingen te gaan verklaren vanuit de gehechtheidsontwikkeling wordt duidelijk waar iemand staat, dát ontwikkeling mogelijk is en wát hiervoor nodig is. Eigenlijk gaat de Loekemeijermethodiek terug naar de basis: verbinding, meebewegen vanuit oprechte nieuwsgierigheid, oordeelloos op zoek gaan naar onderliggende redenen van perceptie en gedrag en aansluiten bij de juiste fase in de gehechtheids-, sociale- en emotionele ontwikkeling. De sensorische informatieverwerking is van grote invloed en hiermee geheel verweven.
Het op de juiste wijze aansluiten zorgt ervoor dat iemand met autisme vanuit zichzelf stappen gaat zetten op basis van bewustwording en (aan)voelen, in tegenstelling tot het aangeleerd krijgen van cognitieve trucs. Hierin maakt de Loekemeijermethodiek voortdurend onderscheid en dat is uniek. Alleen dan vindt ontwikkeling in de gehechtheid plaats en verloopt het op den duur automatisch.
Ik hoop dat er steeds meer vanuit deze visie gekeken gaat worden, zodat vele mensen met autisme zich gehoord en begrepen gaan voelen, minder dagelijkse stress en overprikkeling ervaren en zich verder kunnen gaan ontwikkelen. Dat is iets waaraan ik heel graag een bijdrage wil leveren!